Kot syberyjski (siberian) – półdługowłosy

W zimnym klimacie warto mieć solidne futro, a że przez długi czas koty tej rasy były zwykłymi dachowcami z subarktycznej Syberii, musiały o nie zadbać. Koci proletariusz – w Rosji był od dawna, ale nikomu nie przyszło do głowy, żeby zrobić go protoplastą nowej rasy. Pierwotnie zamieszkiwał bezkresną tajgę, a u ludzi „zatrudnił się” w roli łowcy mysz. Dopiero na fali zmian ustrojowych możliwe było zarejestrowanie tej naturalnej rasy, co nastąpiło w latach 90-tych XX wieku.

O kotach syberyjskich

Przyjacielski i zabawowy kot syberyjski lubi pomruczeć na ciepłych kolanach i „pomóc” w pisaniu na komputerze. To ruchliwy pupil, który uwielbia spędzać czas na świeżym powietrzu i wspinaczkę po drzewach. Niektórzy mówią, że ta rasa jednak może złapać także koci katar. Doskonale nadaje się na towarzysza dziecięcych zabaw. A futro? Cóż w ogrzewanych pomieszczeniach to wspomnienie mroźnej przeszłości. Siberian zimy się nie obawia, bowiem zabezpieczają go trzy warstwy futerka: sierść okrywowa i podwójny podszerstek, który zagęszcza się, kiedy temperatura powietrza spada.

Oto zewnętrzne cechy charakterystyczne dla tej rasy kota:

1. Oczy – zielone lub bursztynowe, skośnie osadzone.
2. Różne typy umaszczenia.
3. Wokół szyi obfita kryza.
4. Półdługie trzywarstwowe futro.
5. Ogon porośnięty gęstą sierścią (linieje latem).
6. Wielkość – średnia.
7. Waga – 3-7 kg (nawet do 9 kg).
8. Długość życia – 11-15 lat.

Ten kot świeżo po kąpieli może mieć trochę niezadowoloną minę, zwłaszcza gdy ma się futro nieprzyjmujące brudu i wilgoci.

Dodatkowa uwaga – można powiedzieć, że koty syberyjskie przejawiają skłonności monogamiczne, w obrębie rasy samica nierzadko kopuluje tylko z jednym samcem, a rodzice wspólnie opiekują się potomstwem.